Strefa nauczyciela

Indywidualne wsparcie terapeutyczne –praca z koordynatorem  w osobnej sali metodą małych kroków z wykorzystaniem techniki Sliding-in oraz innych metod pomocnych w pracy z dzieckiem lękowym. 

Socjoterapia - udział w zajęciach socjoterapeutycznych, zgodnie z ich szeroką definicją a także rozumieniem zaburzenia lękowego, jakim jest MW, powinien być przeprowadzony metodą małych kroków. Za zorganizowanie zajęć socjoterapeutycznych dla dziecka odpowiedzialny jest koordynator. W przypadku dziecka z MW socjoterapię rozumiemy jako systematyczne poszerzanie grona rozmówców dziecka a tym samym kształtowanie jego umiejętności komunikacyjnych i interpersonalnych. Socjoterapia dziecka z MW polega na stopniowym procesie socjalizacji z grupą. Zajęcia socjoterapeutyczne będą realizowane w formie indywidulanej a potem w małej grupie, stopniowo poszerzając grono rozmówców.

Uwzględnienie w pierwszym etapie pracy z koordynatorem obecności rodzica – który jest niezbędny we wprowadzeniu ambasadora dziecka (chyba, że uczeń rozmawia z nim). 

Indywidualizacja postępowania podczas zajęć lekcyjnych - chóralne sprawdzanie obecności lub podnoszenie ręki, nie wymaganie od dziecka zwrotów grzecznościowych z uwagi na ich największą trudność, zadawanie pytań wymagających skinienia głową lub odpowiedzi tak lub nie, angażowanie dziecka we wszystkie czynności, które nie wymagają mówienia, np: rozdanie pomocy, przyniesienie kredy, wytarcie tablicy, podlanie kwiatków, itp. Należy zwrócić również szczególną uwagę, czy dziecko potrafi zaspokajać swoje potrzeby fizjologiczne.

Usunąć całkowitą presję na mówienie – nie oczekujemy, że dziecko odpowie, ale stwarzamy mu okazję do mówienia. Oznacza to, że dziecku nie zadajemy pytań, tylko komentujemy jego aktywność np.: „ Ooo widzę, że dziś masz nowy ołówek, ciekawe czy ładnie rysuje?”. Nie należy się nadmiernie wpatrywać czy szukać kontaktu wzrokowego. Nie należy również jawnie i głośno komentować, tego kiedy dziecko do nas przemówi. Nie wymagać na siłę zwrotów grzecznościowych.  Dziecku należy podkreślić, że nie musi się martwić, ponieważ będzie w stanie mówić, jeśli wspólnie, małymi krokami będziemy do tego dążyć.

Dać dziecku poczucie bezpieczeństwa - zapewniając je słowami, np.: „wiem, że to trudne dla ciebie, powiesz mi, gdy będziesz gotowy”. Reagować w sposób naturalny, zwyczajny na to, jeśli dziecko coś powie. Uprzedzać dziecko o wszystkich zmianach, jakie mają miejsce w szkole.